سرقت ادبی؛دلیل ومجازات آن

سرقت ادبی چنین تعریف می‌شود که اگر فردی تمام ویا جزئی از اثر نوشتاری،صوتی وتصویری،علمی ویا ادبی شخص دیگری را بدون ذکر اسم وعنوان صاحب اثر به اسم خود یا شخص دیگری به غیر از صاحب اثر منتشر کند سارق ادبی معرفی ودر واقع مصداق واضح سرقت ادبی می باشد.
باتوجه به تعریف فوق در خصوص سرقت ادبی آثار محققان،نویسندگان ودانشمندان پی میبریم که هر جمله وعنوانی که برخی افراد مدعی بدون ذکر نام صاحب اثر در نوشته وکامنت های خود استفاده می کنند نوعی سرقت ادبی است وامروزه که امکان دسترسی سریع به آثار ومولفات صاحبان علم وقلم از طریق اینترنت وفضای مجازی بیش از پیش آسان تر گردیده شاهد آن هستیم افرادی که شاید حتی با قواعد انشاء واملاء بیگانه باشند روی به سرقت ادبی آشکار آورده و ضمن مصادره اثرات ومقالات روانشناختی وغیره با اندکی اضافات(یک خط وچند کلمه) در پایان نام خویش بدون ذکر منبع استخراج ویا اسم صاحب اثر اصلی را ذیل مرقومه ی مسروقه قید می نمایند.

دلیل سرقت ادبی :

دلایل عدیده ای توسط صاحب نظران برای سرقت ادبی یاد می شود و از نظر نگارنده بارزترین آنها شهرت طلبی سارق اثر عنوان شده است.
شهرت طلبی آفتی است که علاوه برآنکه فرد را به سیر در مسیر انحراف سوق میدهد مشاهده می کنیم که علامات نفاق و دوگانگی شخصیت را در آنها آشکار ونمایان می کند بطوریکه میخواهند با تاسی از بیت شعر (گر خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو) حاضرهستند به خودهر رنگ وبویی بدهند تا مورد قبول جامعه گردند ودر واقع این افراد اکثراً منفور جامعه، فاقد مسیر،ایده ونظر هستند وسعی وتلاش آنها جهت ارضای مخلوق بجای خالق است وجهت رسیدن به هدف خود از هیچ اقدامی هرچند به قیمت معامله بر مصالح عامه باشد دریغ نمی ورزند.

مجازات:

در نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران برای هر جرمی مجازاتی تعیین شده وقانون گذار در باب مجازات سرقت ادبی چنانچه نویسنده اثر علیه سارق آن اقامه دعوا کنند طبق ماده ۲۳قانون حمایت ازحقوق مولفان هر فردی که اثر پدید آورنده را عالماً بنام خود ویا شخص دیگری بجز نگارنده اصلی نشر نمایند به حبس تادیبی ۶ماه تا۳سال محکوم می شوند.

امید است سارق ویا سارقین ادبی بعد از قرائت این مرقومه راه اصلاح خود را در پیش گیرند وبجای سرقت به مطالعه وکسب علم بپردازند.