بی توقع مهربان باشیم

مهربانی از مهم‌ترین اصول انسانیت است ، مهربانی یکی از عواملی است که می‌تواند مردم سراسر جهان را به هم پیوند بزند . یک لبخند گرم ، یک تشکر ، یک معذرت خواهی پس از اشتباه و ….مهربانی است .

 

بخشش و کمک به دیگران نیز مهربانی است که می‌تواند مادی و یا معنوی باشد . بخشش یکی از آموزه‌های دینی ما و از توصیه‌های اکیدی بوده که بزرگان از کودکی به ما آموختند .

 

کمک به دیگران از جمله وظایف انسانی هر فرد در این جامعه است ، نباید آن را به ویترین خودخواهی و غرور تبدیل کرد . هر انسانی به صورت طبیعی و غریزی نیازمند کنش‌های اجتماعی است ، به بیانی دیگر هر انسانی در جامعه منتظر واکنش به رفتارهایش است . اما این رویکرد در مورد بخشش ، انفاق ، وقف و … صحیح نیست .

شایسته نیست ارزش کار خیر خود که بایستی با هدف رضایت خداوند و بندگانش و تعالی روح خود انجام دهیم ، را به دلیل تمایل به تشویق و تمجید زایل کنیم .

 

اگر دستگیری از دیگران را برای خوشایند دیگر افراد و بزرگنمایی نام خود انجام می‌دهیم ، برچسب ریاکاری شایسته اعمال ماست . اینکه به نام کمک به نیازمندان سعی کنیم نام خود را بر سر زبان‌ها بیندازیم ، حرکتی نمایشی و دروغین است که در آن افراد دیگر را بازیچه برندسازی خود کرده ایم .

 

این گونه رفتارها به تدریج باعث می‌شود مردم ارزش های اجتماعی را نادیده گرفته نسبت به انجام آن بی اعتماد و بی تفاوت شوند .

 

همانگونه که متاسفانه جامعه ما به سوی نماد سازی و بزرگنمایی نام افراد گرایش پیدا کرده و در آن بسیاری از چهره های شاخص شهر در پشت عنوان کار خیر ، به اهداف شخصی خود می پردازند . از افراد نیازمند به واسطه احتیاجات و نیازهایشان دستگیری کرده ، اما خود نیز به خوبی واقف هستند که این اعمال را نه صادقانه بلکه متظاهرانه جهت شناساندن خود به دیگران انجام می دهند.

 

ما مسلمانان به واسطه توفیق حضور اسلام در زندگیمان ، مصادیق فراوانی در باب مهربانی ، بخشش ، فداکاری ، نیکوکاری ، انفاق و …. را شاهد بوده ایم که یکی از برترین آنها حضرت علی علیه السلام است . مردی که شبانه به افراد نیازمند کمک می کرد و تا زمان شهادت ایشان هیچ کس از اعمالشان آگاه نبود .

 

چگونه است که افرادی در جامعه ما ، امروزه با کوچکترین عمل خیر و کمکی که به نیازمندان می‌کنند آن را شیپور زنان در تمامی محافل عنوان می‌کنند؟؟!!!

 

کمک به دیگر انسان ها و تلاش جهت رفاه حال آنها بسیار پسندیده است ، اما نه به هر قیمتی. بخشش کردن و وقف کردن نبایستی به قیمت هتک حرمت نیازمندان و بدنامی خودمان انجام شود .

 

پیشنهاد بنده این است اگر به دنبال بزرگنمایی نام خود هستید در این راه قدم نگذارید . این مسیر افراد مخلص و بی ریا را می‌طلبد که بدون چشم داشت به مقام ، منصب ، تقدیرنامه ، یادبود و … اقدام کنند .

 

یکی از مهمترین آثار وقف و انفاق کم کردن فاصله طبقاتی و تقسیم عادلانه امکانات در سطح جامعه است ، چگونه می توان نیاز همنوعان خود را نردبان ترقی خود کرد؟؟؟

 

 

بخشش کریمانه را بایستی آموخت و سپس قدم در این طریق گذاشت . بایستی علی وار زندگی کنیم تا بتوانیم به دیگران زندگی ببخشیم .

 

جامعه ما مملو از انسانهای فرصت طلب و خودخواهی است که از هر مجالی برای مطرح کردن نام خود استفاده می‌کنند . اما حریم وقف ، بخشش ، مهربانی ، انفاق ، نیکوکاری و … بسیار مقدس تر از آن است که سزاوار چنین آلودگی هایی باشد .

 

نیکی کردن به دیگران زمانی شایسته است که صادقانه و در راه جلب رضایت خدا و مخلوق خدا باشد نه آن که برنامه ریزی شده و با هدف قبلی انجام شود . هر زمانی که به همنوع خود کمک کردیم ، خدمتی ارائه دادیم یا تلاشی جهت حل مشکل آن انجام دادیم و در انتظار جواب آن از جمله تشکر ، تمجید و تشویق نشستیم ، در واقع در حال بررسی بدهکاری و بستانکاری آن معامله هستیم . بدیهی است که بر چنین عملی نامی به جز معامله نمی توان گذاشت .

 

بارانی از عشق باشید که بر سر همه می بارد نه آنکه قطره قطره آن را بشمارید و از آن حساب پس بگیرید . اگر در محافل و جلسات هم اندیشی برای کمک به نیازمندان شرکت می کنید صادقانه حضور داشته باشید و کریمانه عمل کنید. خود حاتم طایی باشید نه آنکه از حساب دیگران حاتم بخشی کنید ( خرج که از کیسه مهمان بود ، حاتم طایی شدن آسان بود ).

 

در پایان از تمامی عزیزانی که دغدغه دیگران را در سر دارند و بدون چشمداشت و با مهربانی ذاتی خود به آنها کمک می کنند تشکر کرده و امیدوارم همگی مهربانی و بخشش را سرلوحه کار خود قرار داده و از هیچ کمکی برای دیگران دریغ نکنیم.

 

به قلم:/آیات فاطمی اصل ، ۱۴ بهمن ۱۳۹۹