به عکس شهدا نگاه کنیم؛ برعکس شهدا عمل نکنیم

به عکس شهدا نگاه کنیم؛ برعکس شهدا عمل نکنیم چفیه هاتان را به دست فراموشی سپردیم و وصیت نامه هایتان را نخوانده رها کردیم. پلاکهایتان را که تا دیروز نشانی از شما بود امروز گمنام مانده است. کسی دیگر به سراغ سربندهایتان نمی رود. دیگر کسی نیست که در وصف گلهای لاله و شقایق شاعرانه

چفیه هاتان را به دست فراموشی سپردیم و وصیت نامه هایتان را نخوانده رها کردیم. پلاکهایتان را که تا دیروز نشانی از شما بود امروز گمنام مانده است. کسی دیگر به سراغ سربندهایتان نمی رود. دیگر کسی نیست که در وصف گلهای لاله و شقایق شاعرانه ترین احساسش را بسراید و بگوید : چرا آلاله آنقدر سرخ است…
چرا کسی نپرسید مزار ابراهیم مشهدی زاده کجاست…؟! و چرا شهید محمدرضا عباسی در قبر خندید…؟! چرا وقتی که گفتیم: یک گردان که همگی سربند یا حسین(ع ) بسته بودند شهید شدند کسی تعجب نکرد؟! چرا وقتی گفتند: تنی معبر عبور دیگران از میدان مین شد شانه ای نلرزید؟! چرا هیچ کس نپرسید: به کدامین گناه هفتاد پاسدار را در شهر پاوه سربریدند؟! وقتی که گفتیم بعد از پانزده سال پیکر شهیدی را سالم از زیر خاک بیرون آوردند کسی تعجب نکرد؟!
چرا نمی دانیم شیمیائی چیست و زخم شیمیایی چقدر دردناک است؟؟؟ شاید ما نیز از تاولهای بدنشان می ترسیم که روزی بترکد و ما نیز شیمیائی شویم. شاید اگر رنج آنها را می دیدیم درک می کردیم که چطور میشود یک عمر با درد زیست.
نمیدانم که چرا کسی نپرسید چگونه خدا خرمشهر را آزاد کرد !!
ای شهیدان ما بعد از شما هیچ نکردیم. آن ندای یا حسین (ع ) که ما را به کربلا نزدیک و نزدیکتر می کرد دیگر بگوش نمی رسد.
یادتان هست که به دختران این کشور گفتید سرخی خونمان را به سیاهی چادرتان به امانت می دهیم. آیا دختران ما امانت دار خوبی بودند و خونتان را فرش راه رهگذران نکردند .

یادمان نرود که ما هنوز باید جواب بدهیم که « بعد از شهدا چه کردیم »