اعتراض مسالمت آمیز کارگران شهرداری آبژدان شهرستان اندیکا به دلیل ۲۰ ماه حقوق عقب افتاده

علارغم پیگیری‌های مکرر کارگران برای دریافت حقوق، مسئولان شهری و استانی پاسخ قانع کننده‌ای به درخواست‌های کارگران شهرداری آبژدان نمی‌دهند.

مشکل کمبود درآمد شهرداری‌ها، پرداخت نکردن مطالبات کارگران و پاس‌کاری کارگران میان پیمانکار و شهرداری قصه پر غصه شهرداری آبژدان اندیکا است که البته مساله تازه‌ای نیست.

کارگران شهرداری آبژدان اندیکا هیچگاه شرایط پرداخت حقوقشان مناسب نبوده و این مشکلات زمانی بیشتر شد که شهرداری با برون سپاری خدمات شهری سرنوشت آنها را به پیمانکاران سپردند و در این برون سپاری دیگر خبری از قراردادهای طولانی نبود بلکه در بهترین حالت  قرار داد پیمانکاران با کارگران حداکثر یک ساله است.

درحال حاضر ۹ماه بدون قرارداد! متاسفانه قراردادهای سفید امضا، قراردادهای ۹۰ روزه، دور زدن بیمه توسط کارفرما، تحمیل اضافه کار، خودداری از پرداخت اضافه کار، کارمند بودن هنگام پرداخت عیدی و کارگر بودن هنگام تعیین دستمزد هم کم نیست.

طی سال‌های اخیر همواره شاهد تجمع‌های اعتراضی کارگران شهرداری بوده‌ایم. تجمع‌هایی که در نهایت شهرداری پاسخ دادن به آنها را از خود سلب و به پیمانکاران ارجاع می‌دهد. این در حالی است که پیمانکار مدعی است از شهرداری طلبکار است و قادر به پرداخت مزد کارگران نیست.

جمعی از کارگران شهرداری در اعتراضی اخیر به پرداخت نشدن حقوق  ۲۰ ماهه خود در مقابل آن اداره و استانداری خوزستان تجمع کردند. یکی از این عزیزان ابراز کرد که ۲۰ ماه است که حقوق نگرفته‌ایم دستمان را جلو چه کسی باید دراز کنیم؟

ما قربانی وعده‌های شهرداری و پیمانکاران شده‌ایم وقتی با دست خالی که حتی قدرت خرید نان را ندارم مجبور می‌شوم به خانه برم فقط دعا می‌کنم دختر و پسرم که سنی هم ندارند خواب باشند و دست خالی من را نبینند.

ایشان میگوید من می‌دانم اعتراض هم دیگر فایده‌ای ندارد در نهایت به ما می‌گویند فردا سر کار بروید حقوقتان را پرداخت می‌کنیم وعده تو خالی که ۲۰ ماه است ما را با آن گول می‌زنند.

این کارگر مظلوم بیان کرد : مسئولان شهری هیچ گونه توجهی به ما ندارند. ما حتی اگر چند روز هم به نشانه اعتراض و گرفتن حقمان تجمع مسالمت آمیز کنیم مسئولان استان برای ما هیچ ارزشی قائل نیستند چون اگر اینگونه نبود حداقل دو یا سه ماه حقوق معوق داشتیم نه ۲۰ ماه!!!

ای کاش مسئولان شهر یک بار هم که شده طعم شرمندگی از خانواده را به خاطر  سفره خالی می‌چشیدند شاید اینطور ما را بیشتر درک می‌کردند.