بزرگ داشت معلم
معلم نوگلی از بوستان است..
معلم آیتی از کردگاراست..
معلم روشنی بخش جهان است..
معلم نور چشم انبیاءاست..
معلم روشنی از زنده گانیست
معلم دشمن هر بی سوادیست..
معلم جهل را از تو رهاند…
معلم دیو را آدم نماید..
معلم کور را روشن بدارد
معلم خفته را بیدار خواند
معلم هست لطف زندگانی..
جهان تا هست نامش جاودانی..
شما قدر معلم را بدانید..
جمالی را ز غصه وارهانید..
در حق معلم
ای معلم ای عزیز ومهربان…
دوستت دارم تورا از قلب و جان…
تو فرشته هستی روی این زمین….
تو گلی از بوستانی آفرین….
گل اگر در هفته گردد خزان….
تو بمانی شاد و خندان و جوان…
آفرین برتو معلم ای رفیق…
علم و دانش داده ای اندر طریق…
تو ادب بر مردمان آموختی…
کور را روشن وجهل را سوختی…
هرکسی گشته معلم یا طبیب…
واقعا گشتی تو بهرما حبیب…
جان من ای بچیه خوب و عزیز….
خوب را از بد همی بنما تمیز….
هرچه استاد تو گوید گوش دار….
غافل از درست مشو ای هوشیار…..
درس ودانش برتو آید سودمند….
جهل وبی فکری بیندازد به بند….
هرجه گوید گر معلم یاپدر…..
جان من از گوش خود منداز در….
این دو تا خیر تورا خواهند و بس….
مادرت هم بهر تو فریاد رس….
از دبیر خود جمالی دار گوش…
حرف نادان عقل رابردست و هوش…
تقدیم به فرماندارمحترم هندیجان جناب بویری به فرماندار هندیجان درودم… که این شعر را به خوبیش سرودم.. بؤد مردی توانا وخردمند.. که از کارش گرفتند جملگی پند… چنان در نظم ودانش هست کارش.. که جمله هندیجان گردیده یارش… که در آبادی شهر بی نظیر است.. بویری گویم اما یک امیر است.. خبر دارم که مردم
حکایت نفت ای خورده هزاران قفا در ولای نفت.. بسیار خوارشد که شدی مبتلای نفت.. یک قرن بهره نفت جفا آمدت بسر.. برگوش چرخ آمده گوی نوای نفت… چرخت به روزگار همی می‌زند قفا… تو بی خیال چرخ زنی در غنای نفت… این گنج یاَس بُود مشو غافل ای پسر. . دودش بجان تو، برد