ویژه | چه کسی خوشحال است؟! / قضاوت نکردن ها را یاد بگیریم

ویژه | چه کسی خوشحال است؟! / قضاوت نکردن ها را یاد بگیریم

 

عماد هلالی

 

“در دفاع از سهرابی” بدواً دوست داشتم بگویم که قضاوت نکردن ها را یادبگیریم .. یا لا اقل سکوت را تمرین کنیم اما پشیمان می شوم وقتی می بینم که خود سکوت در ساحت نصرت انصاف و دفاع از حق، یاعبورهای بی تفاوت از مقابل فریادهای وجدان گاهی عینا نوعی نفاق است..

 

اگر چه بخوبی می دانم، دفاع در این خصوص کج دانی هایی را محتمل است اما همواره پذیرفته ام که رضای وجدان بی هزینه نیست خصوصا هنگامی که تنها مواجه در برابر موج مخالف باشی.

 

البته سابقا نیز گفته ایم که از گناهکاران در مقابل قانون دفاع نمی کنیم و قانون فصل الخطاب است لیکن وقتی پای اخلاق و انسانیت در میان است برای فردی مثل من بین دختران و زنان تبارم و سهرابی تفاوتی نمی ماند و این‌ را شاید داورانی که ما را به نگاههای ناسیونالیستی متهم میکردند روزی بفهمند..

 

اورا نمی شناختم اما در یکی از روزهای تابستان ۳ سال گذشته.. آن روزهایی که هنوز مسئولیتی جهت خدمت به مردم شهر نداشت، برای یکی از بستگانم در اهواز اتفاقی رخداد.. بعدها مطلع شدم که صرفا تشابه فامیلی او کافی بود که یک زن به نام سهرابی ناشناخته و فقط به پاس پاسخ به تلاشها و فعالیت های اجتماعی و مطالبه گری ام ، بی دریغ تلاش داشته است لطف و محبتی نماید. اگر چه اما وقتی در آبادان مسئولیت یافت دیگر از ما سراغی نگرفت .. آن را هم میگذاریم به حساب مشغله های کاری و حتی اگر گلایه ای باقیست اما موجب نمی شود *مردانگی* آن روز آن زن را فراموش کنم لهذا این یادداشت را هم نمی نویسم که به حکم اخلاق، بخشی از مردانگی آن‌ روز این‌ زن را پاسخ داده باشم.

 

می نویسم تا اگر چرخ فلک قید و بندها علیه نگارنده ای که منتقدی بی پرواست برگشت، باشد انسانی بیرون از قید که در دفاع از حق قلمی بزند و از تبعات نترسد.

 

 

طی چند روزگذشته خبر دستگیری بانویی از مدیران آبادان در صدر اخبار فضای مجازی نشست و به تبع آن طبق معمول تحلیل و تفسیر جماعت همیشه دانا و صاحب نظر چاشنی خبر بود؛ هرچند همه می دانیم صرف خبر اتهام و بازداشت به معنای مجرمیت نیست و چه بسیارند مظنونینی که کیفر خواست آنان صادر می شود و در نهایت قانون آنان را بی گناه و بریئ می یابد. این امر کاملا طبیعی ست و اگر اهمیت تنویر حق در مقام عدالت قاعده ای بر خلاف این سیر داشت دیگر لزومی بر وجود مراجع عالی تر، اعم از دادگاه بدوی، تجدید نظر ، دیوان عالی ، و.. برای اعاده های دادرسی نمی بود اما طبق معمول بسیاری از مراجع عالیرتبه ی همه چیز بلد مجازی و مقامات واتساپی به قدری زحمت کشیدند که علاوه بر صدور قرار مجرمیت ، مراتب رسیدگی را با نظرهایشان تا مرحله صدور رای نهائی تجدید نظر و تایید آن در دیوان نیز پیش بردند و انگار نه انگار که طرف مخاطبشان یک زن مسلمان و حیثیت یک شهید بوده، به راحتی آبرویی که از کعبه نیز نزد خداوند متعال ارزشمند تر است و همانا آبروی انسان مومن است را از بین بردند.

 

موضوعی که بیشتر روح اخلاق را درد می دهد شماتت برخی افراد و ژست های نجیبانه ی آنان بود که سابقا به کرات مشاهده شده تا وقتی مخاطبشان بر قدرت است در افراط به تملق حتی حدود تقدیس را شکسته اند گویا فرد مخاطب انسانی همانند آنان نیست..

 

و صد البته معتقدم زشت ترین حالت از عقده گشایی ها و تسویه حساب های سیاسی یا حسادتی در زمانی است که طرف مقابل غایب یا در قید و بند باشد.

 

روی عتاب ما با دستگاه محترمی است که نوع تعقیب و راه تحقیق و تاکید را با خلاصه اقدامی به نام بازداشت آن هم بدون‌ ملاحظه زمان و بازتاب و فضا و موقعیت ، اعمال می نماید.

 

این موضوع را از مصدری می گویم که نمونه های آن از جهتی در بازداشت های مسبوق پرواضح بود و در جهتی دیگر توضیحی است که روابط عمومی سازمان هواپیمایی کشور آن را فقط و فقط صرفا به دلیل نام آوری متهم سابقی درباره ایشان شرح داده است..

 

 

در این خصوص شخصا نظر برای دفاع نمی دهم و اتفاقا فرض را بر غلط می گیرم که در مقابل این حجم از عمران اگر هم سهل انگاری یا خطایی داشته باشد ، ای کاش مدیران و مجریانی که اعتبارات سنگین بازسازی، سرانه های نجومی سازمان منطقه ی آزاد و دیگر اعتبارات ۴۰ ساله این خطه ی فلاکت دیده را در اختیار داشتند صد برابر سهرابی خطا و حیف و میل می کردند اما ۱۰ درصد آن را در حق جامعه، به عنوان اثری عمرانی به یادگار به جای میگذاشتند.

 

 

والله ارحم الراحمین و العاقبه للمتقین