فضای سیاسی و رشد نوچه پروری

کمبودهای درونی عموماً قابل‌شناسایی مستقیم نیستند بلکه در گذار از کنش‌ها و واکنش‌های فردی‌مان سر باز می‌کنند. این عدم شناسایی قطعاً به دلیل بی‌توجهی به نیازهای روحی و تربیت ناصحیح مغز در دوران شکل‌گیری بنیان یک فرد است که غالباً از سمت خانواده و اجتماع در او نهادینه‌شده و به‌مرورزمان و با افزایش نیازها و در موازات آن بحران‌ها، در مغز دپو می‌گردد. مجموعه این کلیات عواملی هستند که شمارا در مسیر معاشرت با فرد یادشده دچار شگفتی و گاها انزجار می‌کند که نهایتاً تصمیم می‌گیرید رشته‌های اتصال خود با او را برچیده و وی را از محیط پیرامون خویش بیرون برانید. شاید شما نیز به‌مانند من در چنین مواقعی این جملات را با خود بارها تکرار کرده‌اید این دیگر که بود؟ چه آدم‌هایی پیدا می‌شوند. «در فرهنگ سیاسی کشور شاهد ظهور پدیده ای نو ظهور به نام نوچه گری به عنوان شیوه ای غالب برای رسیدن به قدرت و حفظ آن هستیم. هرچند این روش دست یابی به قدرت و منصب در کل کشور غالب شده و کم کم در همه سطوح جامعه به شیوه ای مرسوم تبدیل شده است؛ ولی شدت و فراوانی آن در شهرستانها و مراکز استانها بسیار بیشتر است و باید شاهد تبعاعت منفی آن در حوزه‌های مختلف_ حتی نهادها و سازمانهای غیرسیاسی باشیم. امروزه نوچه پروری به یک مد مدیریتی تبدیل شده و روز به روز، هم در بین مردم و هم در بین سیاسیون و غیرسیاسیون مقبولیت بیشتری می بابد. زمانی این موضوع می تواند نگران کننده باشد که دربین مردم نهادینه شود و به خصلتی فرهنگی تبدیل شود. در چنین وضعیتی کسی به نوچه پروری به عنوان یک معضل نگاه نخواهد کرد. شایان ذکر است که رشد روزافزون ارتباطات و فضای مجازی این فرصت را برای اشخاص کمبودی فراهم ساخته تا به دلیل سرخوردگی های مکرر و البته گاها طبیعی از جامعه، دارای شخصیت دو بعدی و گاها چند بعدی شده که به تاسی از همان فرمول ناصحیح و کنش‌های ناثواب اجتماعی است که اکنون در مرحله طغیان قرار گرفته و زیرکانه راهی میدان تقابل با هنجارهای انسانی می‌شوند. چنین فردی تمامی هنجارها، متولیان و متقدین به آن را در تضاد با حق بقا و حیات خویش می داند لذا از همین روی با بهره گیری از کاراکترهای کاذب مجازی، سعی در وارونه جلوه دادن عناصر شخصیت ساز خود می‌کند. فردی را سراغ دارم که در معاشرت با دیگران آنچنان با تملق و چاپلوسی رفتار می‌کند که تا سعادت آشنایی با وی را کسب نکنید، این میزان از چاپلوسی برایتان قابل تصور نیست. به‌عنوان‌مثال اگر شما یک زن و فعال سیاسی ساده باشید، در مواجه با وی این‌گونه مورد شناسایی قرار می‌گیرید» درود بر بانوی فرهیخته، نخبه و سبز اندیش، خانم فلانی شما فخر تمامی زنان سیاسی عالم بشریت هستید و الگوی تمامی بانوان سیاسی …. حال همین فرد درجایی دیگر چنان شخصیت مخربی دارد که گویا تمامی راه‌های ثواب مسدود بوده و تنها یک مسیر جهت نیل به موفقیت موجود است و آن تخریب و دروغ‌پراکنی و انتشار شایعات بی‌اساس علیه سایرین است. پس‌دست بکار شده و با بکار بردن ادبیات چاله‌میدانی، فحاشی و انتشار مطالب انتقادی ضعیف و بی‌ارزش، در تصورات خویش در حال پیمودن مسیر موفقیت و شکستن کمر سوژه هدف می‌باشد. این‌گونه شخصیت‌ها به‌سرعت به‌عنوان افراد مشکوک مورد اتهام قرار می‌گیرند بدان معنی که در اولین قضاوت صورت گرفته نسبت به ایشان، پارامتر اعتماد در خصوص آن‌ها کاربرد ندارد. این شخصیت‌ها نوچه زیست هستند یعنی بر اساس همان کلیات یادشده قادر به شکل‌دهی به شخصیت مستقل خویش نمی‌باشند لذا به‌صورت خودکار در زیر لوای افراد دیگر قرار می‌گیرند و بی‌آنکه خود متوجه باشند وارد پروسه زندگی انگلی می‌شوند. گمان می‌کنم همگان به شرایط موردنیاز محیط رشد یک انگل آگاه باشند. در جوامع سیاسی کم نیستند افرادی با مشخصات و روحیات یادشده که غالباً از ایشان به‌عنوان مزدور، قلم به مزد، کارچاق‌کن، دلال انتخاباتی و … نام‌برده می‌شود. در این یادداشت سعی شد تا اشاره‌ای کلی به روند شکل‌گیری ساختار شخصیت افراد کمبودی و پارامترهای مؤثر بر آن داشته باشیم. سپس به بیان روش‌های مسموم و مخرب این افراد در حوزه فعالیت‌هایشان پرداخته و عوامل آن را برشمردیم که هرکدام در جایگاه خود حائز اهمیت می‌باشند. مهم‌ترین و حیاتی‌ترین عامل حضور و رشد این افراد در جوامع مختلف ازجمله جامعه سیاسی حاضر ما، نیاز و تقاضای موجود است. درواقع این تقاضاست که عرضه را توجیه می‌کند. حرص و طمع جهت فتح کرسی‌های دولتی یا غیردولتی از هر مسیر ممکن، کسب عناوین دهان‌پرکن و پرطمطراق با دست یازیدن به ابزارهای مخرب و آلوده، به دست آوردن موفقیت‌های مقطعی و زودگذر با اتخاذ شیوه‌های غیراخلاقی، فضای سیاسی ما را جولانگاه عناصر دسته چندم و مزدوران بی چاک و دهانی نموده که دست بر قضا گاها تعیین‌کننده نیز می‌باشند. فضای سیاسی ما نیازمند شعور و درک سیاسی می‌باشد. چنانچه هر یک از ما به‌جایگاه و موقعیت اجتماعی‌مان واقف باشیم و اگر قدری در برابر منم ها و وسوسه‌های گرگ درونمان ایستادگی کنیم، بی‌شک بزرگ‌ترین لطف را متوجه خودساخته‌ایم سپس دیگران. نوچه‌ها در ادارات فراوان‌اند برخی از مدیران برای ادامه مدیریت خود، به‌ناچار افرادی را از طیف کارمندان سطح پایین مثل آبدارچی تا مدیران رده پایین‌تر به کار گرفته تا به‌نوعی با حاشیه امنیت نوچه‌ها بتوانند اقتدار خود را در حوزه‌های مختلف قدرت ادامه دهند. نوچه‌ها در ساختار نظام اداری و روابط قدرت خدمات متفاوتی ارائه می‌دهند و در عوض خدماتی را از مدیران و یا همان لوطی‌های نالوطی دریافت می‌کنند: به‌عنوان‌مثال یک مدیر شهرستانی در مرکز استان و پایتخت نوچه‌هایی از همه طیف دارد تا در مرکز تصمیم‌گیری همه اخبار را داشته باشد؛ کی میاد، کی میره، چه کسی را می‌خواهند عوض کنند، چه بخشنامه جدیدی داره صادر میشه، یا اگر یک روزی مدیر شهرستانی خواست بیاد مرکز توی راهروی های اداره علاف نشه و چندین نفر دور و برش باشند. در عوض نوچه‌های خدماتی را نیز از مدیران دریافت می‌کنند: نوچه‌ها از حقوق بهتر، کارانه بیشتر، مأموریت و مرخصی‌های طولانی‌تر، وام‌های پنهان و آشکار، اضافه‌کاری‌ها غیرمتعارف و حتی گروه‌های شغلی غیرواقعی مثل مشاور در امور فلان برخوردار می‌شوند. طبیعی است که با آمدن مدیران جدید نوچه‌ها عوض می‌شوند و یا نوچه‌های وفادار از جای دیگر می‌آیند و نوچه‌های قبلی با مشقت و ابراز وفاداری مضاعف به حلقه مدیران جدید وارد می‌شوند. نوچه پروری و نوچه گری فقط مختص ادارات و ساختار قدرت نیست در همه صنوف و قشرها وجود دارد. این خصلت نامیمون فرهنگی از حوزه سیاست وارد سطوح مختلف جامعه شده است. پس برای درمان آن باید در سیاست و فرهنگ سیاسی تحولی ایجاد شود. این تحول هم بااهمیت دادن به شایستگی‌های افراد و رواج تخصص گرایی به‌جای میزان ارادت، محقق خواهد شد. شایسته است مردان سیاست و ریاست کمی کیاست به خرج دهند و فرهنگ نوچه پروری را از اطرافیان خود بزدایند.