زخم بر تن و صبر بر دل

زمانی که مشت و گلوله رو به روی هم قرار گرفتند، جوانان آزاده هنر شهادت و جانبازی آموختند. کاخ استکبار را که شکستند، جنگ شد و جوانان زیادی برای دفاع از میهن رفتند، جان دادند و زخمی شدند. زخم های آن دوران هنوز چون مدال افتخاری بر تن و جان صبورشان است.

به گزارش شبکه خبری خوزستان؛ هنوز جنگ در خانه بسیاری از خانواده های شهدا و جانبازان مهمان است. جنگ به واسطه عوارض و اثرات آن هنوز در این خانه ها تمام نشده است. دردهایشان سنگین است. اما برای آنها آخرین حد عشق، جانبازی است.
درست است که عشق همیشه شیرینی با خود به همراه ندارد، اما برخی از این جانبازان دوران انقلاب و دفاع مقدس معتقدند، وقتی برای دفاع از کشور و میهن اسلامی رفتم می دانستم یا شهید می شوم یا جانباز، جانبازی که سال ها زخم هایی را بر روحم باقی می گذارد. یا دستم و پایم را از دست می دهم، یا چشمم یا هر عضو دیگری از بدنم، اما رفتم تا ثابت کنم که عشق به وطن، من را به میدان آورده است. حال چه شهید شوم چه جانباز.
در میان این همه سختی ها و مشقت هایی که رزمندگان انقلاب به دوش کشیدند، جوانان شیردل و پرتوان، در میان خمپاره ها و در شهرهای جنگ زده مانند سرو با استقامت ایستادند. تن شان زخمی، روح شان مضطرب، اما برای پشتیبانی از پدران و مادران ، برادران ، خواهران و همسران خود رفتند ؛ تا بخشی از جان و روح شان را خالصانه تقدیم کنند.

عوارضی که جنگ بر جسم دارد به مراتب سخت تر از حد تصور است ، اما آنها هم صبورند و به عشق وطن دم نمی زنند و تنها با نقص عضو یا ناتوانی که در وجودشان است زندگی می کنند. آنها آن را مبارزه می دانند، مبارزه ای که همچنان ادامه دارد و تا زنده هستند باید با یک دست و یک پا زندگی کنند. قطع عضو دارند، اما امیدوارند.