داستان مترو اهواز – قسمت اول / کیسون ؛ کابوسی ۱۵ ساله که شاعری به آن خاتمه داد

داستان مترو اهواز – قسمت اول / کیسون ؛ کابوسی ۱۵ ساله که شاعری به آن خاتمه داد

به قلم : نوید احمدپور

استان خوزستان در جنگ تحملی متحمل آسیب های بسیار زیاد مالی و ضربات روحی بر شهروندان گردید. علاوه بر آن زیر ساخت هایش ویران شده یا آنقدر فرسوده بودند که از رده خارج شدند. اما به راستای اینکه در خوزستان جنگ درگرفته و میدان نبرد ایران وعراق شده بود وخانه ها یکی از پس از دیگری فرو می ریخت و در هر روز ده ها شهید برای دفاع از وطن در خون خود می غلطیدند در بسیاری استان های دیگر قطار آبادانی با سوخت کافی در حال حرکت بود. از هرچه بگذریم انصاف هم چیز خوبی است در زمان جنگ خوزستان میدان نبرد شد و پس از آن حیاط خلوت برخی از افرادی که اکنون در ناکجاآبادها به سر می برند و حق این استان را به اسم آبادانی گرفتند وهیچگاه هم مواخذه نشدند.

توسعه خوزستان و اهواز به دلایل مشکلات و بازسازی پس از جنگ و پس از آن سیل مهاجران جنگ زده درگیر مسائلی شد که دیگر شهرها با آن غریبه بودند یا کمترین میزان درگیری را با آن داشتند. آری این مسائل و دیگر مشکلات اجازه نداد تا اهواز بتواند همگام با شکوفایی سایر شهرها پیش رود و همیشه با فاصله در پس دیگر کلانشهرها حرکت میکرد

نگاهی به محوطه کاغذ سازی پارس در شوشتر بیاندازیم، زمینی به مساحت بیش از ۹۰ هکتار و سازه ها ودستگاه های چندین میلیاردی که به دلیل افتتاح نشدن (زمانی که دلار ۵۰۰ تا ۷۰۰ تومان بود)دیگر بصورت کامل غیر قابل استفاده شده اند و جند صد میلیاردی که روی همین کارخانه و زمین وام گرفته شد و در دبی صرف انبوه سازی و… آقایان شد. این یک مثال از صدها مثالی بود که در خوزستان وجود دارد وگواهی بر غارت وبر باد دادن ثروت های این استان است. صدها میلیارد نه بلکه ده ها هزار میلیارد تومان از حق این استان و مردمانش صرف حیات خلوت بازی های آقایانی شده که در اعصار مختلف از نجابت این مردم استفاده کردند به اسامی مختلف از عمران و آبادانی گرفته تا ایجاد اشتغال بریدند ودوختند و پوشیدند و خوردند وبردند.
پروژه مترو هم یکی از همین مثال ها است و با نگاهی کوتاه به تاریخچه آن متوجه می شویم که عده ای منفعت طلب که مطلقا شهر اهواز برایشان ارزشی نداشت به اسم توسعه و پیشرفت شهری وبدون هیچ آگاهی ، این آتش را در دامن شهر و شهروندان آن انداخته و خود نیز بدون در نظر گرفتن بار مسئولیت و با وجدانی راحت وآسوده در حال زندگی کردن هستند. کرم کوچکی که با حمایت بسیاری افراد دولتی و غیر دولتی ذی نفوذ همچنان در اهواز ماند و اکنون به اژدهایی بزرگ تبدیل شده و با ادعای ۱۵۰۰ میلیارد تومان خسارت آماده بلعیدن بخشی از شهر شده است.

در زمانی که مجلس شورای اسلامی سهام دولت وشهرداری های کلانشهر های کشور را برای احداث مترو ۵۰درصد اعلام کرد معلوم نیست نمایندگان خوزستان وعلی الخصوص اهواز در کدام خواب خرگوشی به سر می بردند ، آیا سرعت رشد و توسعه شهری اهواز و منابعی که به آنها اختصاص می یافت را نمی دیدند. شورای شهر وشهردار وقت که منتخب همان شورا بود چه کردند.آیا زمین های سست اهواز را نمی دیدند .
چگونه در این میان که شهر اهواز درگیر توسعه و اجرای پروژه های شهری بود یکباره موضوع مترو به این موارد اضافه شد ومدیران وقت بدون اینکه بخواهند منابع وقت شهرداری را بررسی کنند و نیز آینده نگری راجع به این پروژه داشته باشند و برخی مسائل را مد نظر قراردهند وارد چاهی شدند که کل شهر و مجموعه شهرداری وسایر ادارات را هم به اجبار برای نزدیک به دو دهه به داخل آن کشیدند و بیرون امدن از آن همت میخواست و کسی یارای آن نبود.

دولت وقت و دولت های بعد از آن نیز در این میان تقصیر دارند چرا که خوزستان و شهرهای آن به اندازه ای در جنگ ویرانی کشیدند که هنوز پس از سی و اندی سال که ازخیابان های آن رد می شویم. هنوز صدایش از زخم های جنگ به آسمان بلند است. دولت وقت می بایست درصد مشارکت شهرداری را از پروژه مترو به صفر یا حداقل می رساند و این همت در دولت های بعدی نیز دیده نشد و کم کم پس از مدتی قطار شهری شد حیاط خلوت برخی از آقایان که تعدیل های پروژه ها را بی سروصدا یکی پس از دیگری می گرفتند و هیچ کاری هم انجام نمی شد.

شورای دوم
شورای سوم
شورای چهارم

و ۱۱ شهردار نتوانستند مچ کیسون و شرکا را در این پروژه بخوابانند. بالاخره این مهم در زمان شورای پنجم و توسط موسی شاعری شهردار اهواز اتفاق افتاد.

شاید به قول مرحوم قاسم حمادی چون قطار شهری به یکی از عجایب هفتگانه جهان تبدیل شده بود کسی جرات ورود به این مسئله را نداشت.