‍ خشونت خانگی و کرونا

کرونا در حوزه های مختلف، زندگی و نگاه به آن را تغییر داده و پسا کرونا نیز تحولات بزرگتری را با خود به همراه خواهد داشت.

در این روزها، پدیده جدید خانه نشینی و قرنطینه سازی پیامدهایی همچون افزایش استرس، بیکاری، مشکلات اقتصادی، مصرف مواد و الکل، زمان طولانی همنشینی اعضای خانواده در فضای مشترک و بالارفتن سطح سرزنش، دلخوری، تنش، بگو مگو و خشونت را به همراه داشته است.

به گونه ای که چین از افزایش ۳برابری گزارش خشونت خانگی به پلیس در استان هوبی، برزیل از افزایش ۴۰٪ تشکیل پرونده های قضایی خشونت خانگی، فرانسه از افزایش ۳۰٪ خشونت خانگی، استرالیا از افزایش ۷۰٪ جستجوی خشونت خانگی در گوگل و آمارهای مشابه از کشورهای دیگر خبر داده اند.

در ایران مقامات مسئول تاکنون آماری اعلام نکرده اند، اما بنظر می رسد، کمابیش مشابه آمار جهانی باشد.

زمانی که از خشونت خانگی صحبت می کنیم، منظور هرگونه مبادرت ورزیدن به اقدام های خشن روانی، جسمی، جنسی و آسیب بدنی نسبت به همسر و شریک زندگی می باشد، که سازمان بهداشت جهانی شیوع آن را متغیر از ۱۵ تا ۷۱٪ در سطح جهان گزارش نموده است.

منظور از خشونت روانی مواردی شامل توهین، فحاشی، چاق و زشت خواندن، سرزنش های مکرر، فریاد زدن و لج طرف مقابل را در آوردن، خشونت فیزیکی مواردی شامل هل دادن، پیچاندن دست، کشیدن مو، گاز گرفتن و سیلی زدن، خشونت جنسی مواردی شامل اجبار به رابطه جنسی علی رغم آمادگی نداشتن و خشونت منجر به آسیب بدنی مواردی شامل رگ به رگ شدن، خونریزی یا کبودی اندام، شکستگی استخوان و بی هوش شدن می باشد.

خشونت خانگی در موارد بیکاری، اعتیاد، سن پایین ازدواج، سن فعلی زیر ۴۰سال، تحصیلات کمتر زن یا مرد نسبت به دیگری و خانه استیجاری شیوع بیشتر داشته است.

در مطالعات خشونت روانی مرد به زن ۴۷ تا ۵۷٪ و زن به مرد ۷۷٪، خشونت جسمی مرد به زن ۲۵ تا ۲۷٪ و زن به مرد ۱۳٪، خشونت جنسی مرد به زن ۱۰ تا ۲۶٪ و زن به مرد ۳٪ و خشونت منجر به آسیب بدنی مرد به زن ۵ تا ۷٪ و زن به مرد ۳٪ گزارش شده است.

با توجه به گزارشات مختلف در این روزها به نظر می رسد، با افزایش خشونت خانگی نسبت به زنان و کودکان در ایران نیز مواجهیم، که عدم توجه و تداوم آن می تواند، باعث ایجاد یک مدل رفتاری جدید در درون خانواده، واکنش های عصبی روانی منجر به تغییر ساختاری و عملکردی مغز، افزایش تحمل درد و پذیرفتنی شدن آن، ایجاد برداشت های بدبینانه و نگاه منفی و ناامید، تضعیف توانایی شناسایی و به زبان آوردن احساس، اختلال در توانایی شناختی و قضاوتی و تداخل در رشد همدلی با دیگران گردد.

با توجه به عواقب کوتاه و بلند مدت خشونت خانگی نسبت به زنان و کودکان لازم است، که توجه به آن در سایه تمرکز بر کرونا قرار نگیرد.

بنابراین پیشنهاد می شود:

۱- دولت و رسانه ها، بویژه صدا و سیما ضمن به رسمیت شناختن وجود خشونت خانگی، هر چه سریعتر آموزش هایی را در زمینه خشونت خانگی و راههای مقابله با آن و مدیریت استرس و خشم ارائه دهند.

۲- راه اندازی کمپین #نه_به_خشونت_خانگی.

۳- فعال کردن خط تلفن ویژه از سوی دولت برای گزارش خشونت خانگی و استفاده از راهکارهایی همچون اعلام کد ویژه مانند (ضدعفونی خانه) که زنان و کودکانی که در معرض تهدید هستند و شوهران اجازه استفاده از تلفن را به آنها نمی دهند، بتوانند با اعلام این کد در موقع خرید از سوپرمارکت یا داروخانه، صاحبان آنها را متوجه کنند، تا خشونت رخ داده به دولت گزارش شود.

۴- تخصیص بودجه فوری برای خانه های امن و انتقال افراد آسیب دیده به آنها، از طریق اجاره خانه ها و ظرفیتهای خالی فعلی مهمانسراها و هتل ها.

۵- حکم قضایی برای اجبار کردن آزارگر به ترک خانه.

امیدوارم با اخلاق و احترام وداشتن سعه صدر بیشتر بتوانیم در کنار اعضای خانواده خود در خانه بمانیم و جشن شکست ویروس منحوس کرونا را در کل کشور برگزار کنیم.

داوودعبیداوی خبرنگار شبکه خبری خوزستان