یادداشت ویژه | انتخابات مجلس و کادرسازی

یادداشت ویژه | انتخابات مجلس و کادرسازی

کمتر از یک ماه تا انتخابات مجلس ماند است، نامزد ها زیر زیرکی تبلیغات شان را می کنند و ر. جمهور هم گاه و بی گاه به دستگاه های نظارتی چنگ و دندان نشان می دهد؛ اینطور که پیداست اوضاع همینقدر آرام خواهد بود تا دوم اسفند که عده ای را بدرقه ی بهارستان کنیم.

حقیقتش را بخواهید این روز ها حس و حال هیچ چیز نیست، انگار نه انگار یک ماه مانده به انتخابات و منجر شده به اینکه یک ابهامِ عمیق در ذهن این رفیقتان(نگارنده) بوجود آید که در این سوال می شود خلاصه اش کرد؛ چرا اینقدر در امر کادرسازی و نیرو پروری ضعیف عمل کرده ایم که موسم انتخابات که می شود کفگیرمان به ته دیگ می خورد و یا سراغ نسل اولی ها می رویم و یا برسر چند جوانِ بی تجربه باهم به اختلاف می رسیم؟

موضوع آنجایی حساس تر می شود که تعداد قابل توجهی از گزینه هامان هم تایید نمی شوند و دست مان از این هم بسته تر می شود.

اساساً پرورش مدیران آینده بایستی کجا صورت گیرد؟ آیا حاکمیت موظف است بصورت مستقیم و گزینشی عده ای را از سنین پایین انتخاب کند و در محیطی خلاء گونه رشد دهد تا مدیران سطوح مختلف آینده اش را تربیت کند؟ اینچنین رویکردی چقدر عادلانه، منطقی و اساساً شدنی است؟

همانطور که پیداست اینکه حاکمیت بخواهد بطور مستقیم در کادرسازی ورود کند، منطقی نیست، کما اینکه طرح های مشابهی گاه و بی گاه اجرا می شود که می توان با خیال راحت طرح و اجرای آن را به شخصیت ها نسبت داد و آن را یک سیاست سیستماتیک ندانست که خب جای شکرش باقی ست.

اما هر چه فکر کنیم ‌که کادرسازی از کجا شروع می شود و به کجا ختم می شود؛ نهادی جز خانواده و با فاصله ی بیشتر نظام آموزشی کشور و بعد هم صداوسیما و مطبوعات نمی یابیم و در نهایت می رسیم به اینکه سرنخِ کادرسازی و مدیر پروری را بایست در سیاست های کلان فرهنگی جُست و مانند بیشتر پدیده های مبتلابه دیگر جامعه، نهایتاً همه ی نگاه ها به عرصه ی فرهنگ ختم می شود.

انتظاری که هم از نهاد های حاکمیتی و هم از نهاد های مدنی که موازی با حاکمیت اند و داعیه ی سیاست گذاری در عرصه فرهنگ را دارند می توان داشت این است که با ریل گذاری های فرهنگی، جامعه را برای رشد چهره های برجسته ی مدیریتی توانمند نمایند.

محمد کیانپور برجوی