ویژه و مهم | این پای همه ما بود که قطع شد / امروز در واقع، پای نظام تدبیر و حکمروایی در این سرزمین قطع شد

ویژه و مهم | این پای همه ما بود که قطع شد / امروز در واقع، پای نظام تدبیر و حکمروایی در این سرزمین قطع شد

امروز در حقیقت، پای نمایندگان مجلس بی‌کیفیت شورای اسلامی قطع شد. آنانی که حتا از درک لزوم حمایتهای ابتدایی از حافظان سرزمین عاجزند. آنها که شعبده‌بازی چندساله‌شان، نهایتا یک قانون بی‌اثر و خنده‌دار شد که گویی، لیاقت همین مجلس بود.

امروز، پای نظام قضایی و نظام کیفری ترمیمی و پیشگیرانه قطع شد که در این سالها نتوانست با اجرای نیم‌بند همین قوانین نیم‌بند، آنچنان بازدارندگی ایجاد کند که اینگونه، خانواده‌هایی و انسانهایی، تا ابد، اسیر و گرفتار و ناتوان نشوند.

پیشگیری از وقوع جرم، در این حوزه، هر چند نوپاست ولی در همین مدت هم نتوانسته تغییری اساسی را سبب شود.

امروز پای تدبیر و امید به دولت قطع شد. دولتی که از تمهید اولیات و واجبات و ملزومات شغل محیط بانی عاجز بود و هست. ما البته شاهد تلاشهای واقعا خوب و مفید یگان حفاظت در دوره اخیر بوده‌ایم. اما اشکال آنجاست که گروهی از زمامداران، مملکت و سرزمین و ظرفیتهایش را ارث پدری و موهبت ماندگار الهی میدانند که باید بی‌محابا از آن بهره جست و شکمبارگی کرد. برای اینان، حفظ سرزمین و حساسیتهای آن معنایی ندارد.

امروز پای نظام تدبیر کشور قطع شد تا تاوان بی‌توجهی به شغل و معیشت و زندگی مردمی باشد که جرمشان فقط این است که عادی هستند. به جایی وصل نیستند. رانت ندارند. سرمایه آنچنانی ندارند. اگر حتا این را بتوان تاوان دولت نامید.

امروز را ثبت می‌کنیم تا جانبازی حافظان سرزمین را همواره به یاد داشته باشیم. امروز را ثبت می‌کنیم تا بدانیم همه‌ی ما محصول بی‌تدبیری کسانی هستیم که درکی از تلخی و سختی زندگی‌هایمان ندارند. چه آنکه مجبور می‌شود در ادامه تخلف خود، شلیک کند و چه محیط بانی که قربانی ابدی این چرخه میشود.

امروز پای ما قطع شد. ما، همه‌ی ما که در این سالها اشک ریختیم و فریاد زدیم و درد کشیدیم و مذاکره کردیم و پیشنهاد دادیم و… امروز پای‌مان را از دست دادیم.

از امروز با همین پایی که باقی مانده است، حرکت می‌کنیم. دست روی شانه‌های هم میگذاریم و به هم تکیه می‌کنیم.

ای کاش این متن میتوانست احساسی باشد. ای کاش میشد احساسات‌مان را بگوییم. ما امروز دردهای همه این سالها را مرور می‌کنیم.

آهای آدمها! بدانید این راه، طولانیست. و روزی ما به آرزوهایمان می‌رسیم. تا آنروز و همیشه، پای محیط‌بان‌مان خواهیم بود.