دست خالی ساکنان بافت تاریخی کهن شهرشوشتر برای حفاظت/جهانی شدن نان و آب نمی‌شود

دست خالی ساکنان بافت تاریخی کهن شهرشوشتر برای حفاظت/جهانی شدن نان و آب نمی‌شود

ساکنان بافت تاریخی کهن شهرشوشتر هیچ تلاشی را برای حفاظت و حراست از این میراث ارزشمند دریغ نخواهند کرد اما عقیده دارند با دست خالی کار به جایی نمی‌رسد و تخصیص اعتبارات ویژه کارگشاست.

مردم و مسئولان سابق و فعلی کهن شهر شوشتر در هیاهوی بازدید تیم ارزیابی یونسکو برای ثبت جهانی کاروانسراهای تاریخی شوشتر ، کوچه پس کوچه‌های آن را آب و جارو کردند تا به خارجی‌ها نشان دهند که این بافت زنده و پویا و آماده جهانی شدن است و ارزش آنها تنها به قدمت آن نیست که روی هم چیده شده، بلکه مردم هستند که به آن رنگ و رو می‌دهند و بافت را زنده نگه داشته‌اند.

انتقادهای زیادی آن روزها متوجه زیباسازی ظاهری بافت تاریخی بود اما همین زیباسازی به ظاهر نیز یکی از اقداماتی است که سال‌ها بافت تاریخی در انتظار آن بود، دیوارهای اماکن تاریخی کم و بیش ریخته بودند، برخی محل نوشتن تبلیغات و یادگاری شده بودند و برخی با سیمان و آجر جایگزین شده بودند اما همین شور و شوق برای جهانی شدن بود که بوی اصالت و قدمت کهن دیار شوشتر  را دوباره در بافت تاریخی زنده کرد.

کوچک و بزرگ، دست به دست هم دادند تا سیما و منظر بافت تاریخی، زیبا و زیباتر شد تا بتوانند در مقابل جهان قد علم کرده و خود را میراث‌دار تاریخی معرفی کنند که مایه مباهات دنیا باشد، همین اتفاق هم روی داد. ساکنان بافت تاریخی امروز به سکونت در این بافت که قطعاً از امکاناتی که بافت جدید شهری دارد، محروم هستند، می‌بالند و خانه‌ها یکی یکی در حال احیا هستند.

این دغدغه مسئولان و شهروندان دارالمؤمنین شوشتر است که انتظار دارند، مسئولان رده بالا مورد توجه قرار دهند. دغدغه‌ای که پر بیراه نیست چرا که اگر جهانی شدن اعتباری را به حفاظت از بافت تاریخی اختصاص نداد اما در سطح ملی انتظار را بالا برد.
مردم شوشتر جهانی انتظار دارند مسئولان کشورمان نگاه ویژه‌ای به این بافت ارزشمند داشته باشند و با تخصیص اعتبارات ویژه، دلگرمی بیشتری برای حفاظت از این میراث گرانبها فراهم کنند.

جهانی شدن برای بافت تاریخی آب و نان نمی‌شود بلکه این اعتبارات ویژه و تسهیلات است که بناهای آن را سرپا نگه خواهد داشت.