مسئولیت جان مردم در جاده های نا ایمن کشور بر عهده کیست؟ / لزوم ورود مسولان قضایی و مدعی العموم / به ویژه جاده های مرگ در خوزستان ✍ شهرام احمدی ۲۸ اسفند ۱۴۰۰

به بهانه حوادث جاده ای منجر به فوت هموطنان در جاده های نا ایمن کشور به ویژه جاده های مرگ در خوزستان

 
 واپسین روزهای سال ۱۴۰۰ هم رو به پایان است، در این سال در کنار تلفات مهلک کرونا و عوامل دیگر، اتفاقات ناگوار جاده ای بسیاری هم رقم خورد که اگر برای توقف آن چاره اندیشی نشود، پس از رفتن کرونا و در آینده نیز مردم ما همچنان و چه بسا بیشتر از قبل در این راهها قربانی خواهند داد.

جاده های ناایمن همچون فرشته مرگ، در انتظار گرفتن جان کسانی هستند که خود هیچ نقشی در این اتفاقات ندارند، مرگی که به خاطر عدم توجه دیگران به مسئولیت های خود رقم می خورد، انسانهای بی گناه با از دست دادن جان خود بزرگترین تقاص سهل انگاری دیگران را پس می دهند.

حادثه دلخراش ریزش کوه در جاده کندوان و مرگ دو نفر از اعضا یک خانواده، اتفاقی نبود که پیش بینی آن دشوار و جلوگیری از آن امکان پذیر نباشد، اداره‌ راه که متولی ایمن سازی جاده های بین شهری است، می بایست بصورت متناوب و بخصوص پس از بارش های زمستانی برف و باران، نقاط حادثه خیز و پر ریسک را که احتمال ریزش سنگ از کوه دارند را در این مسیرها شناسایی و پاکسازی کند تا بر اثر نزولات جوی قابل پیش بینی، این نقاط منشاء بروز حادثه نشوند. حسب بررسی های به عمل آمده میدانی در حادثه دلخراش جاده کندوان اداره راه به وظایف ذاتی خود به موقع عمل نکرد و با نا ایمن شدن این مسیر پس از بارندگی مرگ غم انگیز دو عضو یک خانواده شامل پدر خانواده و پسری ۱۱ ساله را رقم زد.

در حادثه ای دیگر در استان خوزستان سقوط یک خودرو از پرتگاه به دلیل عدم وجود حصارهای ایمن ساز جاده، باعث از بین رفتن ۴ عضو یک خانواده گردید و حوادث دیگری نیز در مدت مشابه اخیر از دیگر استان ها به گوش رسید.

 باید مقصران اصلی این حوادث به خود آمده و بدانند تا چه میزان در گرفتن جان انسان ها همراهی کرده اند و مقصر هستند. مسئولین ناظر بر امور، مجریان، مهندسان و مشاوران ساخت بزرگراه ها و جاده ها، کجایند که اکنون پاسخگوی خانواده هایی باشند که عزیزانشان به راحتی در جاده های نا ایمنی که با وجود تمام نواقص تحویل داده اند، جان باخته اند.

همواره گفته می شود سه عامل انسانی، خوردویی و جاده ای در بروز تصادفات جاده ای علل اصلی و ریشه ای حوادث بوده و کاهش هر یک از این علت ها منجر به کاهش میزان مرگ و میرهای جاده ای می شود. اگر خودروها به فرض محال ایمن شود و خطاهای انسانی نیز کاهش یابد اما راه ها همچنان نا ایمن باشند، چگونه می توان توقع داشت که تعداد کشته های جاده ای نیز کاهش یابد؟

حوادثی که در آن مردم عادی و مسئول، غنی و فقیر، پراید نشین و بنز نشین فرقی نمی کنند، مصیبتی است که هر لحظه ممکن است بر سر کسی فرود آید، شاید شنیدن داستان جاده های مرگ برای همه خوفناک نباشد یا مسئولین امر را تکان ندهد، اما اگر لحظه ای خود را جای خانواده های داغدار بگذارند متوجه سنگینی مصیبت و عمق فاجعه می شوند.

سفرهای نوروزی و تابستانه سال آینده نیز در راه است. متاسفانه اداره راه توجه چندانی به مسئله ایمنی راهها ندارد و نمایندگان مردم در مجلس نیز اولویت خود را حفظ جان موکلین در جاده های نا ایمن کشور قرار نداده اند چرا که اگر اینچنین بود می بایست به دفعات وزرای وقت راه را مورد سئوال قرار داده یا استیضاح می کردند و در پی آن تغییری مثبت در عملکرد ادارات راه استان ها مشاهده می شد، لذا از طرفی از مسئولین قضایی کشور خواستار ورود به این موضوع مهم به عنوان مدعی العموم بوده و از طرف دیگر از هموطنان عزیز خواهشمند است بیاییم با مطالبه گری و پاسخگو کردن مسئولین تلاش کنیم تا حد امکان جاده ها ایمن شوند، خودروسازان استانداردها را رعایت کنند و با رعایت قوانین و دقت بیشتر در حین رانندگی، عامل خطای انسانی را هم به حداقل برسانیم تا عزیزان کمتری داغدار گشته و خانواده ها از هم گسسته نشوند.

در پناه حق و ایام به کام

نوشته شهرام احمدی ۱۴۰۰/۱۲/۲۸
کارشناس ارشد ایمنی ( HSE )