خاندان رضایی شروعی دوباره یا پایان؟

 

خاندان رضایی،شروعی دوباره یا پایان؟

 

بدون شک خانواده ی رضایی با حضور بی چون و چرا و تاثیرگذار سرلشکر محسن رضایی و پرفسور امیدوار رضایی در ارکان اصلی نظام را میتوان یکی از پرنفوذترین و شاید بدور از اغراق، پرنفوذترین خانواده ی کل جامعه ی لر در کشور دانست.

 

به طوری که حضور چهل ساله ی سردار محسن رضایی از بدو پیروزی انقلاب، در ادامه هشت سال دفاع مقدس و بعد از آن حضور در مجمع تشخیص مصلحت نظام، وی به یکی از با نفوذترین رجل سیاسی کشور بدل نمود.

 

این البته به غیر از حضور شانزده ساله ی دکتر امیدوار رضایی در مجالس پنجم، ششم، هفتم و هشتم مجلس به حساب می آید…

 

اما سوالی که پیش می آید این است که آیا به واقع نامبردگان را که حقیقتا جزیی از افتخارات ایل بختیاری محسوب میشوند را میتوان به دید خاندانی با دیدگاهی منطقه محور و داشتن عرقی ذاتی به خاک و موطن مادری پنداشت؟

 

و یا به دور از غلیانات احساسی ایشان را باید صرفا شخصیت هایی ملی با دیدگاه هایی در جهت مصلحت نظام در نظر گرفت؟

 

با بررسی اجمالی میتوان دریافت که خاندان رضایی در همه ی ادوار حکومت بعد از انقلاب اسلامی، چه دوران قدرت محافظه کاران و اصول گرایان، چه اصلاح طلبان و اکنون نیز میانه روها ایشان دستی بر قدرت آتش داشته و در لایه های بالایی قدرت نقش آفرینی نمودند.

 

سوالی که ذهن منِ نوعی به عنوان یک شهروند شهرستانی همواره محروم به خود مشغول میکند این است که چرا هیچ گاه، هیچ یک از هم تباران که هیچ،هیچ لر زبانی توان رسیدن به مسند های بالای مدیریتی در سطح وزرا و یا معاونین را نداشته و ندارند!؟

 

و از این گذشته ،آیا حوزه ی انتخابی من که به نوعی موطن ایشان محسوب می شوند، برای برون رفت از معضلات موجود،حتمن نیاز به حضور یکی از عزیزان در جایگاه نماینده و حضور در قوای مقننه دارد؟ تا حداقل بتوان امیدوار بود نام این شهر ، از لیست شهرستان های تبعیدی در آید!

حال آنکه بر همگان روشن است که جایگاه و نفوذ این خاندان، به خصوص سرلشکر محسن رضایی،جایگاهی محکم تر از نمایندگی مجلس میباشد و از طرفی دیگر،مگر تجربه ای شانزده ساله را نیز با چنان نفوذی در ارکان قدرت پشت سر ننهاده اند!؟

 

اما با تمامی پیش فرض های موجود،شاید باید بپذیریم که، به واسطه ی نفوذ بی بدیل این خانواده در سیاست های کلان کشور و البته خُرد منطقه ای، همواره در کارزارهای مختلف انتخاباتی، چه ریاست جمهوری و چه نمایندگی مجالس شورای اسلامی،نام این خانواده با انتخابات عجین بوده و هست.

 

حال با فرض پذیزش چنین ظرفیتی،اگر از طرفی دیگر بپذیریم که سرلشکر رضایی چهره ای ملی و فرا منطقه ای بوده و همواره مصلحت نظام را بر مصلحت خود و حتا خانواده خود در اولویت قرار دادند (که به واقع اینچنین بوده و هست) بطوری که در جنگ هشت ساله ی حق علیه باطل نیز نقش سرداری جنگ برای تمامی جوانان وطن را ایفا مینموده،چگونه میتوان پذیرفت اینک فرزند ایشان بتواند از رانت قدرت چنین پدری استفاده نموده و با کمترین سابقه ی مدیریتی و اجرایی داعیه ی نمایندگی مجلس را بنماید؟

 

آیا از دید او، فرزندش از جنس دیگری ست!؟

 

یا زمانه و سیاست نگرش ها را تغییر داده؟

 

شاید نیاز همیشگی به تلاش برای بقا، ماندگاری و ایفای نقش، تعاریف دیروز را دستمایه ی تغییر نموده…

 

به هر حال، اینها همه سوالهایست که شاید فرزند خلف سرلشکر رضایی برای حضور در انتخابات باید جوابی برای آنها داشته باشد و شاید،می‌بایست برای پاسخگویی به آنها از پدر و البته عموی بزرگوار خود نیز کمک بگیرد.