توسعه آموزش و پرورش واقتصاد

آموزش و پرورش از جمله مهمترین نهادهای هر کشوریست لذا توجه به اقتصاد آموزش و پرورش از جمله نیازهای
بنیادین دولتهاست.

کشور ایران با پدیده جوانی جمعیت روبرو است لذا توجه به امر اقتصاد آموزش و پرورش از اولویتهای
مهم کشور به حساب میآید
چرا که امر خطیر جامعه پذیر کردن نسل آینده بر
عهده این نهاد میباشد و توجه به آموزش و پرورش یعنی مورد توجه قرار دادن امنیت کشور

فرایند کسب مهارت و دانش از طریق آموزش و پرورش نباید نوعی مصرف تلقی
شود، بلکه باید آن را نوعی سرمایه گذاری دانست که از لحاظ فردی و اجتماعی مولد است.

نظریه سرمایه انسانی در علم اقتصاد، همان فرضیه هنجار تحرک رقابتی
کند. بر اساس این فرضیه، سازمان
مدرسه و کار فرصتهایی ارائه میدهند، و موفقیت فرد در این فرصتها بستگی به این دارد که چقدر سختکوش بوده، چقدر
مهارت آموزی و توانایی تحصیل دارد.

بر اساس این نظریه سه عامل: توانایی
، تحصیلالت، سرمایه انسانی فرد را تشکیل
میدهند. همانند سرمایه مادی، سرمایه انسانی نیز با سرمایه گذاری کردن افزایش مییابد و آموزش و پرورش ابزار اصلی
سرمایه گذاری برای افزایش سرمایه انسانی فرد است.
توجه به جنبه های اقتصادی تعلیم و تربیت در زندگی افراد و جوامع امری است که تنها
در دو یا سه دهه اخیر توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده و مورد توجه واقع شده است.
اقتصاد آموزش و پرورش شاخهای از علم اقتصاد است که کاربرد صحیح منابع را در آموزش و پرورش بررسی میکند و به
تحقق هدفهای نظام آموزشی به کاراترین وجه یاری میرساند

وارد جامعه شناسی آمریکایی معتقد است:(تعلیم و تربیت در پیشرفت اجتماع اثر فراوان دارد زیرا اگر انسان صحیح پرورش یابد، قادر به حل مشکلات موجود خود خواهد بود و مشکلاتی را که در راه پیشرفت و ترقی اقتصادی و اجتماعی است، از بین خواهد برد).

جهان امروز دریافته است که آموزش افراد نوعی سرمایه گذاری ملی است و هرکشوری که در این راه تلاش بیشتری نماید، بدون شک از رشد و توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیشتری در آینده برخوردار خواهدشد. سرمایه انسانی که در نتیجه آموزش حاصل می شود از مهم ترین عوامل رشد و توسعه اقتصادی به شمار می آید.

مطالعات بین‌المللى نشان داده است که بین رشد اقتصادى و توسعهٔ آموزش و پرورش، رابطهٔ مستقیمى وجود دارد. سطح آموزش و پرورش در کشورهاى غنى و به‌اصطلاح پیشرفته بالا است و در کشورهاى فقیر و به‌ اصطلاح کم‌توسعه پائین.

آیا بالا بودن سطح آموزش و پرورش موجب رشد و توسعهٔ اقتصادى مى‌شود یا رشد اقتصادى و استغناى مادى است که موجبات توسعهٔ فرهنگ و آموزش و پرورش را فراهم مى‌آورد؟ به‌عبارت دیگر، کدام‌ یک علت و کدام‌ یک معلول است؟ آیا توسعهٔ آموزش و پرورش به‌دنبال رشد اقتصادى مى‌آید یا پیشگام آن است؟
مطالعات بین‌المللى و تطبیقى (سونیلسون، ادینگ و الوین ) که در مورد ۲۲ کشور انجام دادند، نشان داد که بین رشد اقتصادى و توسعهٔ آموزش و پرورش، به‌خصوص در سطح دبیرستانى و دانشگاهی، هم‌بستگى و رابطهٔ مستقیمى وجود دارد و فقر اقتصادى و فقر آموزش و پرورش به یکدیگر پیوسته‌اند.

سرمایه گذاری، عامل عمده پیشرفت اقتصادی به شمار میرود
به معنی عام عبارت از تمام
هزینه‌هایی است که موجب حفظ، بقا و افزایش ظرفیتهای تولید و همچنین ایجاد درآمد می-
شود. این هزینه ها فقط سرمایه گذاری مادی در تأسیسات، تجهیزات، موجودی انبارها و توسعه
منابع طبیعی را در برنمیگیرد بلکه سرمایه های انسانی، پژوهش و توسعه، آموزش وپرورش،
آموزش ضمن خدمت، بهداشت و جابجایی نیروی کار را نیز شامل میشود.
بیشتر اقتصاددانان
معتقدند که در حقیقت کمبود سرمایه گذاری در سرمایه های انسانی عامل اصلی نازل بودن
سطح رشد اقتصادی در کشورهای درحال توسعه است و تا زمانی که این کشورها سطح
مهارتهای حرفهای را ارتقا نداده‌اند، بازدهی و کارایی نیروی کار و سرمایه در سطح نازلی
باقی میماند و رشد اقتصادی با کندی و همراه با هزینه‌های سنگین تر صورت میگیرد. درواقع
میتوان گفت سرمایه های فیزیکی تنها زمانی مولد خواهد شد که کشور دارای مقادیر لازم
سرمایه انسانی باشد

درنتیجه
یکی از موانع توسعه اقتصادی آموزش و پرورش به ویژه در کشورهای در حال توسعه نگاه دولتها به هزینه‌های آموزش و
پرورش است؛ به این صورت که به این هزینه های به چشم هزینه‌های مصرفی نگریسته میشود و نه هزینه سرمایه گذاری بر
نیروی انسانی، که لازم است با پرداخت در حوزه فرهنگی این دیدگاه عوض شود. به علاوه هزینه کردن در آموزش و پرورش
گامی در جهت توسعه پایدار است.

کشور ایران کشوری دینی با پایبندی به ارزشهای اسلامی است. این کشور از دیر باز در تمام اسناد فرا دستی خود احکام
اسلامی را مورد توجه قرار داده است، از آنجا که دین اسلام دینی پویا و به روز است احساس میشود لازم است تا با
بازنگری در اسناد فرادستی، در تبیین اهداف اقتصادی آموزش و پرورش ایران نگاهی علمی جاری گردد و تحقیق مبانی
تصمیم باشد.
پائین بودن بودن سرانه آموزشی ایران نسب به دیگر کشورها، معضلی بی چون و چراست و تلاش برای افزایش آن
پیشنهادی نیست که به تحقیق نیاز داشته باشد.