یادداشت ویژه | روزنامه نگار واقعی باج گیر نیست!

یادداشت ویژه | روزنامه نگار واقعی باج گیر نیست!

اینکه کسی را پشت تلفن به بحث بگیری و با او صمیمی بشوی و گاهی هم لابلای مباحث بخندی و بخندانی بعد وارد جزئیات برخی مسائل خصوصی هم بشوید و در همان حال مشغول ضبط مکالمات طرف مقابل باشید رویه ای هست که متاسفانه اخیراً در پاره‌ای از افرادی که تازه وارد عرصه رسانه شده‌اند و فکر می‌کنند با این نوع روش ها می توان یک مدیر، یک رئیس و یا مسئول شرکت،سازمان و یا اداره ای را در گوشه رینگ گیر انداخت و از فردا وی هم مدیریت یک کنفرانس مطبوعاتی در نمایشگاه… را بر عهده شما گذاشته و احیانا صورت حساب درشتی هم به دنبالش دشت کنید ، از اخلاق حرفه‌ روزنامه‌نگاری و ارزش های تعریف شده، فاصله‌ای به غایت دارد.

متاسفانه این رویه به همین جا ختم نمی‌شود. در ادامه وقتی کسی در قالب پیگیری مطبوعاتی امور سازمان ، شرکت یا اداره‌ای مراجعه می کند ، ملاحظه می‌شود که فرد مذکور با اعتمادسازی و رفاقت ساده با کارمند مربوطه وقتی که وی در لحظاتی اتاق را ترک می‌کند او مشغول عکس از اسناد روی میز طرف می شود .

چند لحظه بعد دوباره دم درب سر کشیده تا اطمینان یابد و الباقی اسناد را زیر و رو نموده و یادداشت برداری کند.یقینا باز هم این روش نمی تواند به نام اخلاق حرفه‌ای نامگذاری شود.

در چنین راستایی حال تلاش می‌شود دریابند فلان مدیر فرزندی دارد .رد او را می گیرند که کجا مشغول است و با ارتباط غیرمحسوس و آرام آرام و ایجاد دوستی با مدیر مربوطه هم در نهایت گرفته می‌شود.

در این موقعیت دو حالت ممکن است به وجود بیاید ابتدا اطلاعات جدیدی از شرایط زندگی شخصی مدیر یادشده در ارتباط با فرزندش به دست می‌آید و می‌توان از طریق وی با مدیر مربوطه نیز وصل شد و از مواهب این ارتباط به مال و منال رسید .

بدین ترتیب در قبال آن می‌توان استخدام خودت یا یکی بستگان مربوطه را حاصل این اتصال پنداشت. اگر هم تلاش‌های این خبرنگار تازه رسیده به نتیجه نرسید محصول نهایی آن مشتی اطلاعات خصوصی از مدیر مربوطه خواهد شد که از کانال های گوناگون می توان پیغام و پسغام فرستاد و پاشنه آشیل او را گوشزد کرد که در چنین محرکهایی با احتمال عدم مقاومت مدیر یاد شده نتیجه مطلوب مالی برای این رسانه در دایره بی اخلاقی حاصل می شود. در نهایت هم اگر مقاومتی ملاحظه شد عکس هایی که از وی و یا فرزندش در حالات مختلف به دست آورده اند یکباره سر از فضای مجازی در می‌آورد و بدین ترتیب حاشیه ها برای این مدیر یا رئیس آغاز خواهد شد و فشارهای روانی قدرت مبارزه را در کفه این رسانه به نظر سنگین خواهد کرد.

با کمال تاثر نمونه های یاد شده بخشی از رفتارهایی است که اخیراً و در تعدادی از افرادی که تازه وارد عرصه رسانه شده اند و قصد صعود یک شبه را در مناصب گوناگون دارند ملاحظه می گردد.

هرچند که گاهی هم سنگ پرانی کمانه می کند و به یکباره با پرونده مفتوح مواجه می شوند و سر از دادگاه و زندان در می آورند و آه و فغان که: روزنامه‌نگار گرفتار شد و شبانه بگردید و سند خانه گیر بیاورید تا بازداشت نشود!

با احترام به جایگاه شریف روزنامه‌نگاری می بایستی به حقوق اجتماعی و آدم‌ها و حرفه مطبوعات و رسانه نیز توجه عمومی به عمل آید. افرادی که سالیان سال است در عرصه این حرفه فعالیت دارند و با مشکلات گسترده و شکایات طبیعی ناشی از صراحت ادبیات روبرو شدند و سر از دادگاه و پرونده‌های مطبوعاتی درآورده‌اند هیچگاه خود را در دایره نامشروع اقدامات غیرحرفه‌ای مثل استراق سمع و شنود برای بهره‌برداری سو از این موقعیت بر نیامده اند.

در حقیقت این طیف، خبرنگاران واقعی هستند نه این تعداد اندک فرصت طلب.

واقعیت این است که جامعه روزنامه‌نگاری می بایستی به جداسازی از تعاریف یاد شده پرداخته و با افرادی ماجراجو با اهداف غیر رسانه‌ای فاصله خود را مشخص نمایند به گونه‌ای که اگر هم نتوان به صراحت رفتارهای آنها را مورد نقد و بررسی و انتقاد قرار داد اما به تدریج شخصیت آنها “تابلو” شده و با پایان تاریخ مصرف این تیپ افراد آنها یواش یواش به گوشه انزوا پرت شوند.

تاریخچه رسانه اثبات می‌کند که بسیاری از این نوع افراد تندرو و بی اخلاق در این حوزه پس از مدتی فانوسشان خاموش شده مدتی که از عمرشان گذشت و خودشان هم پخته تر شده و به نقد رفتار گذشته خویش رسیدند، تلاش می کنند از آن محیط مهاجرت نموده تا در برابر چهره‌های آشنا عرق شرم بر پیشانی شان ننشیند.

مراجعه به:
دانشگاه علوم پزشکی- استانداری خوزستان- شهرداری خرمشهر- جهاد کشاورزی-شرکت شهرک‌های صنعتی -اداره کل آموزش و پرورش- رستوران ریف- شرکت آبفای خوزستان -سازمان منطقه آزاد اروند-شرکت فولاد خوزستان و… نمونه هایی است که در کارنامه آنها مشهود است و الباقی را می توان از لابلای گفته هایشان شنید و ثبت نمود!

منبع : محفوظ