یزید حقه‌بازتر و عمروعاص مکارتر شده. چگونه وارد عاشورا شویم تا حسینی بمانیم؟

گمان نکنید معاویه و یزید مُرده‌اند. عمروعاص به شکلی دیگر به حیله‌گری مشغول است و ابوموسی اشعری با عوام‌فریبی مروج اسلام ناب آمریکایی.
اگر عمروعاص پشت سر علی نماز می‌خواند، اما سر سفره معاویه می‌نشست.
امروز بی‌پروا در صف اول سینه‌چاک حسین، اما در خفا از “بیت‌المال” ارتزاق می‌نمایند. نگاه به پیشانی پینه بسته‌‌ این‌ خشکه ‌مقدس‌ها نکنید، معاملات کلانشان را در اختلاس‌های پشت پرده دنبال کنید. قدمشان رو به کربلا، اما ثروتشان به مقصد کانادا. اوین پر شده از این مکارها که تاریخ مصرفشان تمام شده و باید قربانی سیاست عالیجنابانی شوند تا بلکه شمشیر عدلیه کمی از خشم گرسنگان را بکاهد. روشنفکران را با پنبه سر می‌برند و گرسنگان را با یارانه.
یک نگاه به منطق شمر، این جانباز جنگ جمل بیاندازید. او که ۱۶ بار پای پیاده به مکه رفته بود، چرا به جنگ با فرزند رسول‌الله وارد شد؟
فریاد آلوده به جهل مداحان عوام‌فریب را نمی‌شنوید که چگونه بازار خرافات را رونق داده‌اند؟ انحصار برند ایام محرم برای سرمایه گذاری روی اقتصاد مذهب. در ر‌وضه‌خوانی برای مولا حسین سگ پرورش می‌دهند، اما برای خودشان کاخی در پوشش مذهب بنا می‌کنند.
فقط ابن زیاد وسوسه‌ی قدرت و ثروت نشده بود، خیلی‌ها هستند. قرار است یاران حضرت مهدی را مثل یهودیان صاحب ثروت و قدرت کنند تا با اقتدار به استقبالش بروند. سرمایه‌داری اسلامی رنگ تزویر گرفته در حالی که فقر در سرزمین نفت‌خیز خاورمیانه بیداد می‌کند؛ همان خفتگان روی بالش نرم جهل که یا تریاک می‌کارند، یا تریاک می‌کشند.
دیگر کاخ سعدآباد در برابر ساختمان‌های مراکز مذهبی کوخی بیش نیست. شور تهی از شعور شده و روضه خوانی تهی از قران. این همه زخم بدن حسین نشانمان می‌دهند، اما دریغ از درک زخم عمیق روح آزادگی مولا. برای حسین خودزنی می‌کنند و با پول اختلاس، در صفی طویل قیمه می‌دهند؛ ریاکارتر از معاویه و دزدتر از یزید و حقه‌بازتر از عمروعاص و خرافاتی‌تر از ابوموسی.
بله؛ این‌ها نمرده‌اند. آنها فقط رنگ عوض کرده‌اند؛ از این حکومت، به آن حکومت.
حواسمان جمع باشد که چون حر وارد عاشورا شویم تا چون ابن‌سعد در برابر زر و سیم‌، پایمان سست نشود.
السلام‌علیک یا اباعبدالله