شعر از استاد مجید جمالی در مدح معلمان ، معلم دشمن هر بی سوادیست.. معلم جهل را از تو رهاند

ای معلم تو را سپاس:
ای آغاز بی پایان، ای وجود بی کران، تو را سپاس.
ای والا مقام، ای فراتر از کلام، تورا سپاس.
ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی سپاست می گویم، تو را به اندازه تمام مهربانی هایت سپاس می گویم .
ای نجات بخش آدمیان از ظلمت جهل و نادانی،
ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی تو را سپاس می گویم.
این تویی که با دستان پر عطوفتت گلهای علم و ایمان را در گلستان وجود می پرورانی و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان می ریزی.
پس تو را ای معلم به وسعت نامت سپاس می گویم.
همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد، اما کشیدن هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.

نمی دانم کدامین جمله را برای توصیف محبت های تان بنویسم . نمی دانم چگونه شما را توصیف کنم ، معلمی از جنس بلور ، آسمانی و مهربان ، چقدر زیبا واژه ها را آسمانی می کنید .
مهر ایزدی بر فراز دستانم بدرقه ی استادی که راه و رسم
درست زیستن را به من آموخت. امروز بهانه ایست
تا بوسه ای نثار دستانت شود و شعرم را تقدیمتان کنم
بزرگ داشت معلم
معلم نوگلی از بوستان است..
معلم آیتی از کردگاراست..
معلم روشنی بخش جهان است..
معلم نور چشم انبیاءاست..
معلم روشنی از زنده گانیست

معلم دشمن هر بی سوادیست..
معلم جهل را از تو رهاند…
معلم دیو را آدم نماید..
معلم کور را روشن بدارد
معلم خفته را بیدار خواند
معلم هست لطف زندگانی..
جهان تا هست نامش جاودانی..
شما قدر معلم را بدانید..
جمالی را ز غصه وارهانید..