خالی شدن فروشگاههای برخی کشورها از منظری دیگر

خالی شدن فروشگاههای برخی کشورها از منظری دیگر

سخنگوی وزارت بهداشت گفت: ” هر ساعت ۵۰ نفر در کشور گرفتار ویروس کرونا می‌شوند همچنین هر ۱۰ دقیقه یک نفر جان خود را بر اثر ابتلاء به کرونا از دست می‌دهد

این سخنگو این را گفت تا مردم کرونا را جدی بگیرند و حدالامکان حواسشان جمع باشد.
هشداری که به اقتضای عقل و همه ی شواهد داخلی و خارجی باید مورد توجه واقع شود اما در کمال تعجب این هشدار اثری در تردد و حضور مردم در خیابانها و ارتباطات تنگاتنگ آنها بویژه تا آخرین شب سال ۹۸ نداشت، انگار با پنبه گوشها را پر کرده اند.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی اهواز هم در همین زمینه گفت: *”اگر رعایت نشود، ۷۰ هزار نفر در خوزستان بر اثر کرونا کشته خواهند شد “.

بسیاری از اروپائیها خواهش و تمنا را کنار گذاشتند و بیدرنگ نسخه قرنطینه و جرایم سنگین مالی و حتی بازداشت را برای شهروندانشان پیچیدند.

در جایی شاهد بحث دو نفر در باره خالی شدن فروشگاههای چند کشور صنعتی – اروپایی بودم. اولی خرید انبوه و خالی شدن فروشگاهها را سقوط شاخص تمدنی آن ملل می دانست و دومی اعتقادی کاملا متفاوت داشت. دومی معتقد بود این کار انها حرکتی متمدنانه !!! است اگرچه مقداری همراه با نازیبائی و اغراق بوده اما علامت توسعه یافتگی اجتماعی و اعتماد بسیار بالای مردم آن کشورها به مسئولان خود و درک کافیشان از حجم و بیرحمانه بودن ویروس است.

نظر دومی این بود که مردم آن کشورها پیام مسئولان بهداشتی خود را فوراً گرفتند و خطر را درک کردند و تصمیم خود مبنی بر بقاء و ماندن نسبتاً طولانی در منزل را گرفتند لذا لازمه در منزل ماندن و بی نیاز شدن به بیرون، رفتن به فروشگاهها و خرید بیش از نیاز متعارف و همیشگی بود، بنابراین فروشگاهها از کالاخالی شدند.

صرفنظر از دقیق یا صحیح بودن کدامیک‌ از دو دیدگاه فوق، اما چرا برغم اینکه وزارت بهداشت و رسانه های ما صبح تا شب ملتمسانه هشدار می دهند و امار واگیری و مرگ و میر را اعلام می کنند اما خبری از تمکین عمومی چنانچه در سایر کشورها دیده می شود، نمی بینیم؟

ارزو می کنیم که سایه ی این بلای عالمگیر از سر مردم بویژه طبقات محروم جامعه که مشکلات خاص خود را دارند و رزق و روزیشان و ادامه زندگیشان به بیرون از خانه متصل است، هرچه زودتر برداشته شود اما آرزو به تنهایی کاری از پیش نمی برد و باید دید راز این همه عناد و لجبازی
و ساده انگاشتن یک بیماری پیچیده و مُهلک و بی خیالی نسبت به آثار و عواقب آن از سوی بخش مهمی از مردم بویژه طبقه ی متوسط جامعه ناشی از چیست؟. آیا آنها شیوع بی سابقه آن در دنیا را نمی بینند و نمی توانند به پیرامون خود نیم نگاهی داشته باشند؟

بدون شک این سهل انگاری و بی تفاوتی نسبت به این بیماری خطرناک از سوی بخش قابل توجهی از مردم می تواند ماده ی بسیار مناسبی برای تحقیق و بررسی و ریشه یابی توسط جامعه شناسان و روانشناسان باشد.
▫از این فرصت استفاده می کنم و سال نو را به همه خوانندگان عزیز تبریک عرض می نمایم.

علی عبدالخانی
روزنامه نگار